Disleksija

Disleksija je poremećaj u učenju čitanja i pored postojanja normalne inteligencije, dobrog vida i sluha, sistematske obuke, adekvatne motivacije i ostalih povoljnih edukativnih psiholoških i socijalnih uslova. Disleksija predstavlja značajno neslaganje između stvarnog (postojećeg) i očekivanog nivoa čitanja u odnosu na mentalni uzrast (Golubović, S. 2000).

Da bi se neko dete ili osoba dijagnostikovalo kao disleksično, njegova inteligencija mora biti 90 ili iznad 90, sposobnosti čitanja moraju biti ispod očekivanog nivoa za njegov uzrast i nivo inteligencije (najmanje osamnaest meseci ispod stvarnog starosnog uzrasta), dok uslovi života i rada u kući i školi moraju zadovoljiti određene minimalne zahteve.

Disleksija je, međutim, mnogo više od nesposobnosti čitanja. Ona obuhvata i smetnje senzornog procesiranja informacija: vizuelne obrade, fonološkog kodiranja i razumevanja jezika, odnosno smetnje svih modaliteta percepcije koji obuhvataju vrlo brzu obradu informacija. Iako su auditivni deficiti često prisutni kod disleksičnih osoba, ove osobe, takođe, imaju deficite perceptivnog procesiranja brzo prezentovanih vizuelnih i taktilnih stimulusa.

Učastalost pojave disleksije

Učestalost pojave disleksije kreće se od 4% do 15% i 4 % do 9 %. Neka dosadašnja istraživanja ukazuju na sličnu učestalost pojave disleksije kod dečaka i devojčica, dok jedna skorašnja američka studija pokazje da se kod dečaka 2 do 3 puta češće javlja nego kod devojčica (Katusic et al., 2001).

Disleksija je prema nekim istraživanjima nasledna u 85% slučajeva. Naučnici su analizom hromozoma potvrdili povezanost disleksije sa hromozomom 15q, a kriterijum je bio odsustvo intelektualnog i motornog deficita i nivo čitanja dve godine ispod uzrasta u kome se dete nalazi